Karanlık odalar.. Şiiri - Tuncay Aytaç

Birazdan yanacak sokak lambaları.
Kendi şavkına münzevi halinde.
Sokak aralarında koşuşan itlerin, dişlerine yapışan kinin ulumaya sirayeti geçmişe bir gönderme gibi.
Son uçak dumanıda güneşin yansımalarında kızıla boyanmış.
Gecenin ben, olma haline girişken kişiliğimde biz olamamanın sancısı hüzne saplanmış.
Günahkâr tavırlarımda suçluluk dürtüsü.

Ah! Benim yansımalarım!
Dünyevi hallerin bilinmezliğe evrildiği kızıl güneş evresi.
Bilmiyorum, bilmiyorum!
Gün, tüm utangaçlığını dağların ardına atıp, kaçkın hallerine bir yenisini ekliyor gibi.
Sıradışı hallere bürünüp kendini kutsayan zavallı halim.
Talihini çarkı feleğin insafında arayan bir zavallı tavrındayım yine.

Son parasını kumara yatırıp, kaybetmeyi göze almış biçarenin intihar girişkenliğinde kendini heba etme ritüelinde kaynayan kazanın altına son odunu atmanın gözde görülen bitim sahnesini koydum bükülen dudağımın çocukça yanına şimdi.
Yüzümde adam olamama maskesi,
Hayatın yıprattıp attığı avuçlarımın terinde boğmak istiyorum kendimi şimdi.

Tüm varsıllığını, yoksul düşlerine heba eden bir yalnızlık hikâyesi benimki.
Alaycı gözlerden kaçarken, denizi geçip derede boğulma anını yaşatıyorum
inkâr ettiğim kimliğimi göz ardı ederek.
Fırtınalardan kurtulup, derin sel sularında yüzmeyi öğrenirken şimdi hayattan vazgeçişi sınıyorum hayatın omuzundaki yüklerini atamamanın aptallığında.

Yangınlardan yara alan yanımı gizlerken, her ihanet lekesi kalbimde yeniden yaraya dönüştü şimdi.
Bir cerrahın özenle diktiği
yaralarda dikiş tutmuyor artık.
Kanlı irine dönüşmüş alçak yaraları var her hücremde.
Tüm artı değerler eksiye dönüşürken zıt kutupların kavgasını çoktan bitirdim ya, kendi mahkumiyetimi kutluyorum şimdi yalnızlığın ikna odalarında kendi intiharına meyilli günahkar tavrında.
Ben, demenin egosundan kurtulmanın mutluluğunu özümsüyorum şimdi gün görmeyi sevmeyen gönlümün karanlık odalarında.