Karanlık Dolaptaki Işıklar

Fabrikanın kayıp çocukları
duvarların içinde yaşıyor şimdi:
Tuğlalar arasında sıkışmış
küçük parmak izleri,
her vardiyada biraz daha soluyor.

Makineler konuşuyor gece vakti:
"Biz öğütmeyiz," diyorlar,
"sadece küçülttük
rüyaları paketlere sığacak boyutta."

Bir işçi,
gözlerini kaybetmişti dün -
artık sadece
imalat hattının kokusunu görüyor:
ter, pas,
ve reddedilmiş dilekçelerin mürekkebi.

Kantinde satılan çorbalarda
harfler yüzüyor:
"Ş" harfi şikayet ediyor,
"K" kaderini sorguluyor,
"İ" ise susuyor
dibe çökene kadar.

Patronun ofisinde
cam bir kavanozda saklanıyor
son dürüst bakış:
"Yıllık ciroyla besliyoruz," diyor müdür,
"büyüdükçe değer kaybediyor."

Akşam çökünce,
fabrikanın gölgesi
işçi lojmanlarını yutuyor.
Bir kadın pencereye çiziyor:
"Bu gece kaçıyoruz,"
ama sabah olunca
boya kurumuş
ve duvar yine bomboş.