Karanlık Çağ. Şiiri - Ferhat Koçoğlu

Ucu zehirli oklar çıkardım göğsümden
Bileklerim de geçmiş zaman kan izleri
toprak su beklerken, ne hayatlar çaldın benden
Kuyular ölü yıldız cehennemi
Ben çaresiz
Sarı düşler taktım çiçek yapraklarına
hicazkâr gözyaşı döktüm yürekten aşağı
Her Çırpınışta öldüm ben

pencereme kart kargalar tünedi
Çağ karanlıktı, kurtlar şehre indi
Dar düştüm demirleri paslı zindanına
Gökyüzü kan kırmızı bulutlara esirdi
Ben sana deli divane
Aklımı kaçırıyorum, nasıl olur böyle bir ayrılık
Gözlerinden kalbe giden yolda, cesetler gördüm
hiçlik bir zamanda kıyametin ortasında
Hırçınlaştıkça parçalandım ben

tadı şekerli ölümdü dudakların
Çağ karanlıktı, yangınlar çıktı, Çığlık çığlığa kaçıştım
Ben ne zaman baksam yüzüne
Hüzünlü bir gökyüzü vardı
Ne yağmuru vardı gözlerinin, nede gülüşünün güneşi
Öyle baharsız öyle kuraktı
Kızıl güneşe saplanmış bir intizardım
Ne zaman dokunsam ellerine
Ateşsiz duman gibi savruldum

Her nefeste can verdim ben
Kanlı bitti kendimle kavgam
Hayır, bu ayrılık olmayacak
Bir kez daha ölmeyeceğim ben
İliklerime kadar ıslandığım bu yağmur
Yalnız odalarda cehennem
Bir daha sen nefes almadan, son nefesi
Vermeyeceğim ben

Çağ karanlık, duvarlarına ağlar örülmüş bir zindan
Dostlarım kırgın, kafam dalgın hani dokunsalar ağlayacak gibiyim
Ahşap bir kulübede hüzün tutarak yaşıyorum
Balıkları özgür bıraktım tekrar denize
Ben sensizliğe de alışıyorum
Ama her gün ölerek
Hergün eriterek etimi teninden
Yeniden uyanarak sensiz sabaha
akşam batırarak yine gözlerinde
Seni özlüyorum her kelimede

Ekmeksiz Şarapsızım
İnsanlardan kaçıyorum nedensiz
Aynalardan korkuyorum
Saydam bir dünyaya açılan bu kapı
Yürümekmiş hırçın sulara
Bırakında yutsun beni bu Koca okyanus
Hergün ölmektense
Bir defa da serin sulara teslim olayım
Kavruluyorum sarı çöl yüreğinde
Baktıkça acıyorum kendime

karanlık bir çağda doğdum
Göbek bağımı cennetten cehenneme uzatan kadere lanet olsun
Bu karanlık Dünya bir gün aydınlık çağı görecek
O vakit kucağımda kuzu yavruları
Saçlarına karanfil takacağım
Bu bahar birgün pencereden görünecek
Çiçekler serpişecek çimlere
Bu zindanlara güneş doğacak birgün
Kazan kaynayacak ocak tütecek
Yüzümüz gülecek sonunda
Bu Karanlık çağ bitecek elbet birgün