Karanlığın Özü Şiiri - Theo Ss

Kararmış düşler arasında Dikilmiş sıska bir çocuk
Uğraşıyor mumunu yakmaya
Aydınlatmak umuduyla
Yıllar önce söndürülmüş ruhunu

Ürkütücü sesler her bir yanda
İnsanlığın yarattığı bütün kötülükler
Toplanmışlar garip bir karşılama edasıyla
Dolanıyorlar çocuğun etrafında

Korkuyor, titriyor
Çırpınıyor bağırıyor
"NEDEN YANMIYORSUN"
Kayıyor mum ufak ellerinden
Kayboluyor karanlıkta

Dizleri üstüne çöküyor
Yorgan oluyor korktuğu karanlık
İliklerine kadar korkutan sesler
Oluyor duyduğu en güzel ninni

Başka gidecek yeri yoktu artık
Gitmek isteyenin olmadığı gibi
Olmuştu karanlık
Gözlerinin gördüğü en parlak yer