Bir Tek Gülüşüm Kalsın Şiiri - Serpil Koçar

Bir Tek Gülüşüm Kalsın

Karanlığın kucağında ben, yapayalnızım,
Sicim gibi akıyor gözlerimden yaşlar.
Yıldızlar sarıp sarmalıyor yüreğimi,
Usul usul dolaşıyorum sokaklarda,
Başıboş bırakılmış yavru kedi misali…

Hüzün dolmuş göz pınarlarıma,
Yüreğim feryat figan, akıyor gözümden yaşlar.
Beynimde uçuşan deli sorular var,
Nedenler, niçinlerle dolu…
Kalbimse yaralı bir ceylan misali çırpınıyor,
Usulca oturuyorum kaldırım taşlarına.

Dizlerimde derman kalmamış gibiyim,
Kollarımla sarıyorum üşüyen bu tenimi.
Ne arıyordum karanlık kuytu köşelerde?
Niye bu kadar acıtıyordu yalnızlık?
Ahh be hayat, ne kadar zalimsin, acımasız…

Aldın benden en güzel yıllarımı,
Çaldın, götürdün.
Aynada yüzüme bakamıyorum artık,
Ağarmış saçlarımı gizliyorum.
Bir tek gülüşüm kaldı, onu da alma be hayat, alma.
Bırak kahkahalarım kalsın hüzünlü yüreğimde,
Bırak umutlarıma sarılayım,
Bunca acıya rağmen…

Bir gün belki güneş doğar yine üzerime,
Isıtır buz tutmuş yüreğimi.
Rüzgârlar savurur hüzünlerimi uzaklara,
Ve ben yeniden öğrenirim gülmeyi,
Çocuk masumiyetiyle, yeniden sevmeyi…

Ama şimdi…
Geceler boyu yutkunuyorum sessizce,
Çünkü biliyorum, hiçbir sabah
Aydınlatmayacak içimdeki karanlığı.
Ve ben, tek başıma kaldığım bu sokaklarda,
Yavaş yavaş tükeniyorum,
Yavaş yavaş kendimden eksiliyorum…