Karanlığın İçinden Şiiri - Muhammed Yağmur

Geceler uzun değil artık,
Bitmiyor çünkü…
Sabah olsa da
İçimde hep aynı zifiri karanlık.

Penceremi açsam
İçeri sadece sessizlik giriyor,
Ne bir kuş sesi
Ne de umutla çarpan bir rüzgâr…
Sanki dünya bile
Beni unuttu yavaş yavaş.

Aynaya bakamıyorum,
Gözlerim eskiden bana ait değildi,
Şimdi hiç kimseye ait değil.
Bir boşluk bakıyor içimden bana,
Adımı bile söyleyemeyecek kadar yorgun bir ben.

Düştüm,
Ama düşmek sandığın gibi değil…
Yüksekten değil,
İçimden… derinlerden düştüm.
Her düşünce bir çukur,
Her hatıra bir yara oldu.

Beni kaybettim ben…
Kimsenin aramadığı bir yerlerdeyim.
Sorarsan hâlâ yaşıyor muyum?
Bilmiyorum…
Nefes alıyorum ama
Bir damla ışık değmeden,
Karanlığın içinde çözülüyorum yavaş yavaş…