Karanlığın İçindeki Umut

Kimsesi olanlar dahi açken sevgiye,
Kimsesizler nasıl yansın kimsesizliği ne?
Dünya bu kadar kin, nefret, öfke kusarken,
Sevdayı nasıl sararsın benliğine?
Bunca yıkım, talan, acı varken,
Barışabilir misin kendinle?
Yalnızsın, unutma, sadece kendin başa çıkabilirsin derdinle.
Aslında herkesin savaşı kendiyle.
Bundandır böyle aldatmalar,
Yok yere yalanlar, iki yüzlüdür insanlar.
Bir yanı karanlık, öte taraf aydınlık,
Bir yanı iyi, öte yanı saf kötülük,
Bir yanı bahar bahçe, öte yanı tipi boran.
Bir yüzü gülerken, diğer yüzü ağlar.
Dedim ya, iki gözüm, ikiyüzlüdür insanlar.
Bir yanı yaşamaya çalışırken,
Diğer yanı ölmüştür çoktan.
Esas olan karanlığı delmektir,
Son bir umut ışığı ile içeri süzülmektir.
Uyandırmadan karanlığı,
Aldırmadan korkulara, cesurca özlemektir.
Hasretine yazılan şiirlerde kafiyeler adaletsiz.
Sana yazılam şarkılar, sensiz anlamsız, şerefsiz.
Ve son kadehimi şerefine kaldırıyorum,
Yudum yudum içiyorum, sensiz, kimsesiz.
Artık vedalara aldırmıyorum,
Veda etmeden gidiyorum, usulca ve sessiz.