Karanlığa Yürüyen Şiiri - Ahmet Nejat Al ...

Bazen bir dizede titrer
yitik zaman,
Bazen bir kokuda
uyanır bir ân.
Gece, sükûtla örter
korku eşiğini,
Ama yürür kalbim,
kırık bir yakarışla.

Adım adım karanlık,
içimde bir duvar,
Her taşında bekleyen
bir başka hatıra var.
Yalpalasam da,
düşsem de,
ey Sessiz Tanık,
Seninle başlar her
düşüşten diriliş.

Bir şiir değil bu yalnız,
bir çağrıdır aslında,
Ruhun en kuytusuna
inen bir ayet gibi.
Çünkü cesaret,
fırtına bağırsa da
Suskun bir çocuğun
alnındaki terde gizlidir.

Bende kalan,
senden kalan:
Bir sabahın ilk duası,
Kül olmuş
bir ömrün altından
Yine de tomurcuklanmak.

Gör ki ey âlem,
Ben korkarak da olsa
yürüdüm.
Ve yürüyüşüm,
Kendi karanlığımda
Işıkla çarpışan
Bir secdeydi.