Karanlığa Gülüşüm Şiiri - Gönül Kütük

KARANLIĞA GÜLÜŞÜM

Siz benim gülüşümü öldürebilir misiniz?
Ben o gülüşü ağlarken öğrendim.
Islak ellerimle tuttum hayatı,
kaymasın diye tırnaklarımla kazıdım.

Gözümden yaş değil, zaman akıyordu.
Her gece aynı yerden eksilip,
her sabah aynı yerden çoğaldım.

Kuyular kazdınız, ipleri kestiniz.
Hapsettiğiniz karanlık benim içimdeydi.
Kurduğunuz dar ağacını
kendi bahçenizden kestiniz.

Boynuma dolamaya çalıştığınız urgan
kendi ayaklarınıza dolandı.
Kendi yarama köz bastım,
acısı sizi yaktı.

Ne zaman acıdan kaçsam,
kaçtığım yere benden önce vardı.
Bu kuyuyu, bu urganı,
bu karanlığı iyi tanıyorum
Bir cümleye sığmaz yaşadıklarım.
Susarken bile çatlıyor çığlıklarım.

Kenarında yanık izleri var hala,
Gülüşüm ölmedi gamzemden sızıyor karanlığa.
Bir insanın sesinden bu kadar korkulur mu?
Bu kadar mı kör bakılır aydınlığa?

Beni susturmak istediniz,
kelimelerim geceye sızdı.
Karanlıkla konuşur,
ışığa güler oldum.

Geceyle pazarlık yapmam da artık.
İsterse gelsin bulsun beni.
Mavimin rengini koyulaştırdım.
Defterim kara, kalemim kara,
sözlerim kara.
Okuyabilen öne çıksın.
Ağzımdaki kekremsi tatla,
gülüşüm bana dua size bedel.

Her düşüşümde toprak korktu benden.
Sağıma öldüm, soluma dirildim.
Düştüğüm iz yerde kaldı.
Paslı bir kapı açıldı hayata,
kalbim gıcırdadı.
Parmaklarımdan birkaçı eksik gibiydi.

Sustuğum her duygu
karşımdaki aynaya yansıdı.
Başka insanların acıları,
başka insanlara hayat olmamalıydı.

Şimdi susuyorum.
Herkes acısının büyüklüğü kadar konuşsun.
Ben sesimi o kuyuya bıraktım
Gidiyorum.
Topraktan izim silinirken
Ardımda ne küskünlük,
ne merhamet kaldı.

Gülüşüm gözyaşımda,
acım yaramda,
insanlık uzaklarda kaldı.

Aynayı zeytin dalına astım.
Bakın kendinize
ne kadar insansınız?