Karanlık Adam Şiiri - İsmet Can

Bir gölge indi; taşrasına şehrin
Suları köpürdü; bir an da nehrin

Sinelerden karanlık doğdu; yarınlara
Nefeslerden içeri girdi; sancılı karınlara

Saat başı yırtıldı; takvimin yaprakları
Bin parçaya bölündü; şehrin toprakları

Karanlık bir adam, geceyi giyindi sırtına
Ve şehrin göbeğine düştü; acımsı fırtına

Yaz ortasında kapattı; karlar yolları
İnsanları kucakladı; karanlığın kolları

Şehir birlik oldu bu gece, karanlığa karşı
Ve toprağa gömdü; çalındı cenaze marşı

Ölümüne en çok gökteki yıldızlar üzüldü
Ay, beyaz edasıyla gece olmadan süzüldü

Güneş hunharca kavurdu; yaktı insanları
Mevsim yağmurunu çekti; unuttu nisanları

Karanlık duasına çıktı şehir, kalabalık
Mezarından fırladı gece, karardı ortalık

Pelerinini şehrin üzerine attı; karanlık adam
Güneşin zalimliğinden kurtuldu şehir, yıldızlar saydam

Ay beyazlığına kavuştu; rahatladı ortam
Ve gözden kaybolup gitti; karanlık adam