Karadut Şiiri - Nasıf Acar

Evimizin,
Doğuya bakan sokağındaydı
İki yetişkin karadut
Sen de on dört yaşında
Ben diyeyim on sekiz yaşında
Erişkin genç gibi
yan yana kardeş gibi
İki yıldır dut veriyorlardı
Parmak gibi
Simsiyah ekşimsi
Onu yedin mi !
On dakika
Tadından
Parmağımı yalıyordum
Kör olmayasıcalar,
Evlerine ateş düşmeyesiceler
Ocakları sönmeyesiceler
Ne istediniz?
Gencecik iki ağaçtan
Asfalt çalışanları
Kaldırım yapmak için
Kesmişler iki kardeşi
İçim cızzzz etti
Yandı kaldı ...
Oysa,
Ne yapılan kaldırıma,
Ne de sokağa zararı vardı.
Arada kalan ,
İşlek bir sokakta değildi .
İnsana,
Daha küçükken öğretmeli,
Ağacı korumayı ,
İnsanı sevmeyi,
Dönüp dolaşıp öğretmeli....
Nasıl kıydın o cana ?
Elin nasıl vardı ?
Canın acımadı mı ?
Eliniz kurumasın!
Ocağınız sönmesin!
Kör olmayın da!
Evinize ateşte düşmesin !
Yüreğiniz,
Karadut gibi kararsın!!!