Kara Defterim Şiiri - Zülküf Özçepik

kara kaplı bir defterim vardı benim.
ezelden beri sanki,
dertler hep kara defterlere yazılırdı.
seni yazdım bu deftere,
öyküler yazdım hayallerimden.
adını sevgi koyacağım ilk çocuğumu,
babamdan yediğim ilk tokadı yazdım;
ve yediğim hiçbir tokat
yokluğun kadar acıtmadı!

teselliler tükenmişken,
seni görünce
yeşeren baharlarımı yazdım.
beynimde
kimsenin duyamadığı çığlıkları;
ve çığlıklar içinde
köle gibi ölüme yakarışlarımı.

gün oldu,
hayata bağırarak sövüşlerimi yazdım,
günü geldi sevdaları yazdım
siyahın griye çalışlarını.
bir celladın
alnımdan öpüşünü yazdım,
bir de bakışlarından medet umuşlarımı.

evvel Mecnun’u ürküten karanlığın,
Leyla kılığında ona ‘aşk’ oluşunu…
bitmesini hiç istemediğim yolculuklarda
elimi tutuşunda, alev alışımı yazdım.
yanışımı, yaratana yalvarışlarımı,
herkesi her şeyi yazdım;
bir tek ‘biz’ yazamadım o deftere,
bir tek ‘imkansız kalışımızı’.