Kara Bayram, Boş Eller, Kanayan Yürek

Yine geldi Kara Bayram, yine yalnızım, ıssızım,
Kimin elini öpeceğim, kim benim elimi öpecek?
Annem yok, babam yok, çocuklarım da yok, nerede onlar?
Ellerim yine bomboş, yüreğim kan ağlıyor, durmadan.

Nerede o eski bayramlar, o sıcak sofralar, o neşe?
Şimdi her yer karanlık, her yer sessiz, her yer boş.
Kara Bayram gelmiş neye yarar, kimsem yoksa yanımda?
Bu acı, bu yalnızlık, her nefesimde beni boğuyorsa.

Çocuklar koşuşturuyor, şeker topluyorlar neşeyle,
Benim gözlerim yaşlı, hatıralar canlanıyor içimde.
Annemin şefkatli elleri, babamın o güven veren sesi,
Nerede o sıcak günler, nerede o bayram neşesi?

Ellerim yine boş kaldı, kimse tutmadı onları,
Yüreğim kan ağlıyor, kimse duymadı feryadımı.
Bu acı, bu yalnızlık, beni her gün biraz daha öldürüyor,
Kara Bayram gelmiş, neye yarar, kimsem yoksa yanımda?

Belki bir gün biter bu yalnızlık, bu bitmeyen acı,
Belki bir gün kavuşurum, sevdiklerime yeniden.
Ama şimdi, Kara Bayram, zehir oldu bana, zehir,
Kimsesizlik, acı, yalnızlık, sardı dört bir yanımı, cehennem gibi.