Kara baharlar Şiiri - Eyüp İmad Nar

Nav içinde çomak sektirmece,
Dut ağacın üstünde şehircilik.
Kayboldu bu oyunlar bir anlık,
İmdî kara baharlar düzmece.

Yol üstüne kök salmayı bırakmış,
Bizi tanımayan meğer ağaçmış.
Cevherindeki meyveleri saklamış,
İmdî kara baharlar düzmece.

Dere akıntısı gayrı geri döner,
Kendini salmış balıklar ileri gider.
Artık kuşlar dünyadan da göçer,
İmdî kara baharlar düzmece.

Derimizi yüzercesine esen rüzgâr,
Güneş, bizi gördüğü an kaçar.
Gözyaşı dökmez acımasız bulutlar,
İmdî kara baharlar düzmece.

İnan ki bunların yokluğu olmaz olsun,
Merhametsiz ölü yaşam, olmaz olsun.
Sen ben gibi türâb, olmaz olsun,
İmdî kara baharlar düzmece.