Kor demir gibi parlayan gökyüzümdün semada uzanan,
Kıskançlıktan çatladı çatlayacak yeryüzü aşkımdan!
Dünyanın sonu gelmiş de,
Kar yağıyormuş gibi ey sevgili.
Şimdi geceler çöktü o semaya,
Yeryüzü de çatladı en sonunda.
Dünyanın sonu gelmiş de,
Kar yağıyormuş gibi ey sevgili.
Sor kainata görmüş müydü böyle sevda?
Yaradan bile dur dedi bak kimin kalbi feda?
Dünyanın sonu gelmiş de,
Kar yağıyormuş gibi ey sevgili
Gül beni dinlemekten perişan,
Kar yağmaktan sıkılmış;
Dünyanın sonu çoktan gelmiş,
Yağan kar kalbime ey sevgili,
Senin ateşini dindirsin diye...
Kayıt Tarihi : 12.9.2023 18:27:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir deprem gecesi yine aşık olduğu kişiyi düşünen şair; dünyanın sonunun gelmesini, yer yüzünün çatlamasını depreme benzetmektedir. Şair aşık olduğu kişiden mahrum kalınca bir güle aşık olur ve tüm dertlerini güle anlatır, gül sıkılır. Şair onu o kadar sevmişti ki gün gelmiş yaratan onları ayırmıştı...
