Kar Yağıyor Şiiri - Ömer Tomruk

Kar yağıyor yangınıma.
Rüzgar tüm şiddetiyle şahidi özlem dolu bakışlarımın.
Tahta iskemlede salınan bir bedenden ibaret
Buz tutmuş yalnızlığım...
Kar yağıyor penceremden dışarı.
Kalbimde kardan bir kadının dokunuşları...
Uçuşan berfinler mi?
Yoksa,her biri vuslatında aşka düşen çiğdemler mi?
Dokunsam sana erirmiyim... bende?
Yoksa buz mu tutarım bir aşiyan saçağında...
Kar yağıyor odamdan dışarı.
Sokak lambalarının beyaza vuran aydınlığında,
Gök parlıyor beyaz felaketin varlığında...
Felaketim misin?
Yoksa bir kar topumu avuçlarımda..?
Kar yağıyor ciğerimden içeri,
Bir de üstüne karartma geceleri göz kapaklarımda.
Sobada hafiften çıtırdayan köz savaşları.
Aklımda yarın gözleri,
Aklımda yarin gülüşleri...
Ve birden irkilen ruhumun tepinen eti,kemiği.
Ya üzerine kar yağan gariplerin çilesi.
Ya otobüs duraklarını birinci sınıf suite dönüştüren
Kartondan yatakların davetsiz ev sahipleri...
Hiç mi gelmez aklına zeytin tenekelerinde yanan
ateşe uzatılmış titrek eller,
Ve hala gülümsemeye çalışan o kirli yüzler...
Kar mı yağıyor ciğerime?
Yoksa buz mu tuttu insanlığım..?
Evet..!
Tüm ihtişamımla ben bir kardan adamım...