Kar Tanesi Şiiri - Serkan Şen İstanbul

elimde kar tanesiydin,
eridin.
sen akıp giderken parmaklarım arasından,
ben tüm hücrelerimle sana akıyordum...
hüzünlü bir keman ezgisi eşliğinde tükendik.
tükenirken de gururlu,
tükenirken de dimdik...
zülfü yare dokunan ne varsa
konuşmuştuk aslında.
ayrılık,
cümlelerimizden uzaktı...
bunu konuşmamış,
konuşamamıştık.
biz,
bize ayrılığı hiç yakıştıramamıştık.

elimde kar tanesiydin,
eridin.
gülümseyerek
ve yaşattıklarınla gülümseterek kayboldun...
oysa
her köşebaşı sendin,
her sokak senin adınla başlıyor
her sokak lambası
sana gelen yolları aydınlatıyordu.
nefesi çağlayanlardan taşan sevgilim,
ulaşabilmek için aşağıdaki uçsuz bucaksız yeşil ovaya
kayalara çarpa çarpa eksilerek,
el ele
ve eller kadar uzak,
birbirimize bilendik.

elimde kar tanesiydin,
eridin.
pişmanlıklar denizine yol alırken usulca,
yüreği kelebek kanadından narin sevgilim...
tüm yoğun denklemleri
bir çırpıda çözen,
yolunda her gün
tekrar tekrar keyifle ölen ben,
ahh,
seni nasıl çözemedim.

elimde kar tanesiydin,
eridin.
gördünmü bak
ayrılık es geçmiyor hiç bir yalanı,
ve es geçmiyor hiç bir yalan
parmakların ucunda
usulca kanayan bir çift yüreği.
-ahh sevgilim-
şimdi seninle olmak,
yüreğine dokunmak
beraber ağlamak
beraber yaşlanmak vardı
olmadı.

elimde kar tanesiydin,
eridin.
bir gün olsun sitem etmeden,
bir gün olsun kederli gözlerini
gözüme değdirmeden...
öyle asil,
öyle sakin,
yitip giden tüm anıları,
hiç bir rüzgarda savrulmasınlar diye,
yüreğinin en kuytusuna koyarak...
alabildiğine gururlu,
tükendin..

elimde kar tanesiydin,
eridin.
hiç bir demirin olamayacağı kadar sıcak,
ve herhangi bir birimin ölçemeyeceği kadar uzaktın.
sen dudaklarında narin bir ezgiyle
süzülürken parmaklarımdan,
yüreğim yırtılarak,
ciğerim kanayarak,
sen gözden kayboluncaya dek ardından bakarak,
öğrendim.
kar taneleri tutulmaz
sevda tek kişilik yaşanmazmış.
elimde kar tanesiydin,
eridin.