Kar Tanesi Şiiri - Sevim Şarlı

Küçücük bir su zerresiymiş kartanesi,
Mutlu ve huzurlu yaşarken
Koynunda Bulutların,
Kapılıvermiş bir asi rüzgara.
Düşmüş peşine,
Bu yalancı sevdasının.

Oyuncağı olmuş rüzgarın,
Oradan oraya savrulmuş,
Yapamamış rüzgarın kollarında
Gözlerini kapayıp
Bırakmış kendini
Sonsuz gökyüzünden boşluğa.

Soğuk yakalamış kolundan,
Hızla düşerken yeryüzüne.
Dostça bakıp gözlerine,
Dinlemiş acıklı hikayesini.
Şefkatle sarılmak istemiş sadece
Dindirmek için acısını.
Bir anda buz kesilmiş su zerresi,
Ne olduğunu anlamadan.
Kristal kanatlarıyla
Bir kar tanesi oluvermiş,
Kelebek misali gökyüzünden süzülen.

Yavaşça başını kaldırmış,
Görmek için geldiği yeri.
Karanlık gök kubbede
Gözünü kamaştırmış,
Sap sarı bir ışık demeti.
Dolunaymış karşısında duran
Bakışlarında saklı
Kalbini yeniden hoplatan.
Dolunayda ona karşı
Hiç boş değilmiş
Sevdasını göstermek için
Yoluna ışık sermiş.

Yere doğru yaklaştığında
Düşmüş bir gülün yaprağına
Gül titremiş,
Boynunu bükmüş,
Kartanesi’nin soğukluğuyla.
Yarini bekleyen bülbül,
Usulca yaklaşıp gülüne,
Tüm varlığıyla sarılmış.
Gülü yaşarken son demlerini,
Bülbül ağlayarak şakımış
Bu fani aşkın kederini.

Kar tanesi ne yapsın
O gülün yaprağında
Dayanamamış erimiş
Bu sevda karşısında.

Sevim ŞARLI/19.09.2008