Kar Taneleri Gibisin Şiiri - Anıl Kılıç

Kar Taneleri Gibisin

Karla kaplanmış sokaklarda yürüyorum bu gece,
Adını fısıldıyor rüzgâr usulca,
Bazen bir duvar dibinde,
Bazen bir kaldırım kenarında…
Gözlerim uzaklara takılı,
Ayak izlerin bile yok artık.
Ama ben hâlâ seni arıyorum,
Bembeyaz bir sessizliğin içinde…
Ellerim üşüyor.
Ama bilirsin sen,
Senin yokluğun,
Tüm mevsimlerden daha soğuk bana.
Sadece tenime değil,
Ruhuma da işliyor sensizlik.
Kış gibi,
Derin ve inatçı bir sızı…
Her kar tanesi düşerken gökyüzünden,
İçimde bir hatıra canlanıyor.
Birlikte yürüdüğümüz o ilk sokak,
Göz göze geldiğimiz o ilk an,
Ve sustuğumuz ama her şeyi anlattığımız
O uzun sessizlikler…
Her tanede bir hatıra gizli,
Ve hepsi gözlerin gibi düşüyor avuçlarıma.
İncecik, zarif,
Ve korkarak dünyaya çarpıyor gibi…
Erir yavaşça,
Kaybolur ellerimde.
Tıpkı senin gibi…
Sessizce…

İz bırakmadan…
Ama canımı yakarak.
Sen kar taneleri gibiydin…
Narindin,
Uzanmaya korktuğum kadar güzeldin.
Ve ben…
Seni tutmak istedim,
Avuçlarımda saklamak…
Ama ellerim sıcaktı,
Yüreğim yangın yeriydi,
Dayanamadın bana.
Eridin…
Kaldı sadece
birkaç ıslak iz parmaklarımda.
Şimdi seni düşünürken,
Kar yağıyor yine aynı sokaklara.
Ben seni değil,
Sana dokunamayan hâlimi özlüyorum.
Ve biliyorum…
Bazı sevgiler,
Ancak uzaktan bakıldığında
Gerçek olur.
Yaklaştığında…
Erir.
Tıpkı kar taneleri gibi.
Tıpkı senin gibi.