Kar fırtınası Şiiri - Gürsel Cengiz

İçerek
O sarhoş rüzgarlar ın elini tutmaya çalışma
Birde hazırlıklı ol misafirsin
Yaşam denen bu mucizeyi
Fırtınalar gibi yaşa ama çok da alışma

Sus ve dinle sadece
Ay yüzlü çocukların ninnilerini
Birde kötüyü süpüren
Aynalı süpürgelerin hışırtısını duymalısın

Ürkmeden korkmadan
Gözlerinin bebeğine bakmalısın hayatın
Ve yaşamak kirpiklerin gibi
Her kapandığında tekrar tekrar açılmalı

Öylesine gülmelisin ki kahkahalarla
Bir ömür
Gülüşün evrene sevgi diye saçılmalı

Bilmelisin
Eşkıyalar gibi
Kapıyı çalmadan gelecek ölüm
Gözünde büyüyen ulaşılmaz zirveler
Seni kahreden zırvalar bitecek

Ne yaşadığın sokağın adını hatırlayacaksın
Nede sevdiğin son kadını
İşte o an yanacaksın ruhunla ağlayacaksın

Bir toprak kokusu yavaşça sana esecek
Yüzün birden mermere taşa kesecek
Yanaklarında açan çiçeklere dolu vuracak
Solacak

Musallada seni görecek dostların
Sana kızanlar ın bile göz çukurları
Yaşla dolacak

Sonbahar
Baharını gerilerde bırakacak
Akacak

Yağmur taneleri gibi geldik dünyaya
Filiz olduk diken olduk
Dolduk yüreklere diyen o ruh

Çok uzaklardan
Yoksa az mı yaşadın dercesine
Melül melül bakacak

Öyleyse insan kardeşim
Bu sözüm sana
Gör bak dediğimi tuttukça
Tuttukça büyüyeceksin

Kötüleri bile tanrı yarattı onları da sev
Hatta
Sevmeliyim diyeceksin

Çatma mağrur kaşını
Şanssızda gelsen dünyaya
Bir çocuğun bile karşısında sevgiyle eğil
Her şeye rağmen
Sakın demeyesin

Yaşamak bu değil…