Kar Çiçekleri Şiiri - Akif Akkurt

KAR ÇİÇEKLERİ

Sefer düştü yollara, erler aldı emrini,
Kimi bıraktı anayı, kimi ise yârini.

Vatan der, yürür yine; yürek ateş, ayak taş,
Düşman kar ve fırtına, aşılmalı bu savaş.

Soğuk, açlık, susuzluk… Üzerinde kaput yok
Ayakta yırtık çarık, kimisinde çaput yok

Kim bilir kaç haftadır bir temiz su içmedi
Kim bilir boğazından bir lokma aş geçmedi

Bu dağlar aşılır mı, olur mu böyle komut?
Soğanlı Dağlarında kalmadı tek bir umut.

Ayaz keserken teni, rüzgâr oyuyor gözü,
Her bir nefsin bağrına düştü ateşin közü.

Yüreklerde bir hüzün, dudakta titrek dua;
Kader yazmış adını, karın ak kitabına.

Bir bir düştü askerim kardeşinin yanına,
Başka kim var gidecek, erlerin imdadına?

Ölü sandığın canlar Hak’ta diri duranlar,
Bu sırra erer ancak inanarak soranlar.

Onlara ölü denmez bilelim bu gerçekleri;
Sarıkamış’ta açan solmaz kar çiçekleri.