Kar 1 Şiiri - İdris Çetin

Rüzgârla yarışıp esen,
Soğukların can damarı olan,
Yağ yağ, diz boyunca,
Arı gibi oğul ver,
Caddelerden sokaklara.
Yolları kes tümseklerde,
Araçları durdur, buz kalplileri de;
Zincirle beyinleri, sis bulutlarıyla.
Güneşi sev ve onunla barışık ol,
Ol ki, arada sırada sana göz yumsun;
Biliyorum senin düşmanın,
Ama o olmadan ölemezsin,
Bil ki ölenler yaşayanlardır…
Kar, seni çok seviyorum;
Tenim gibi, canım gibi…
Cesedime düşen kar tanelerini,
Kalbimde buluyorum.
Bir kez daha beyazlara bürünüyorum,
Yalan da olsa…
Ve bir soğukluk hissediyorum,
İçimde ılık ılık…
Seninse hiçbir şey umurunda değil,
Ölenler, yitenler, depremler ve dahası…
Sense hedefine hiç korkmadan gidiyorsun,
Ateşe bile…
Beni cezbeden bu korkusuzluğun yok mu?
Kar kar; artık gözlerimde ağar,
Bembeyaz görmek istiyorum etrafı,
Karanlıklardan uzaklaşarak…
Kar kar; bir nebzecikte bizim üzerimizde ağar.

16. 03. 1998
İstanbul