Kaplan Şiiri - Turan Oflazoğlu

Pürüzsüz bir elmas daha kazandı, ölüm, tacın:
Gövdesini kimseler bulamadı boğulan kızın;
verimli topraklarım hep düşman elinde kaldı.
Ko zincirleme yenilgilerim, umutsuzluklarım
daha güçlü birini aranmak olsun, daha çetin.
Değil mi ki sonunda çıktı komadan güneş,
denizin ulu ateşleri başlar gene yanmaya,
en olmaz düşlerle ayartarak yüreği. Senin,
yıkıntımdan parlasın artık istemin, kutsadığım
hayvan!

- Kaplan, diyorsun, bu hangi dar geçitlerde
bağırmaktır?
- Kaplan diyorsun. hangi canın uçurumlarına
çağırmaktır?

Gemi azıya almış denize koşulu fırtınalar,
us yıldıran bir güçle eğitilir kaslarım;
iç kentimde apansız bir cümbüş var!
Sessiz toplarıyla düşman ölçülü uzaklardan
gedikler açarken surlarımda yer yer, bakarım
burçlarına özlemin kızıl kartallar konar.
Ve yokluk, geniş kalçalı yosma, gülerek gerer
çelikten bir ağ bütün uçuşlara karşı: Keskin
barut kokusu derken, ve dağılır tüyler......

Sevincini, külçe külçe yastan çıkarmış da kaplan
dişler yağız dağların kaba sağrılarını bak;
fışkırır gökyüzüne kan. Eksikleri sızlayan
varlığımız üstüne kükrer durur bu şafak.
Ey beni yepyeni bir düzene zorlayan, esenlerim
ürkünç aydınlığında seni! Ko dupduru sular aksın
yine tıkanmış kanallarında bilincin, çalıştır da pençeni.
Beynime kıvılcım kıvılcım işleyen ölüm kokuları
kaldırırken ağır kapakları bir bir, dinle: Ta derinlerden
dirilen biri var, içimde yankılanan ayak sesleriyle
sana doğru büyüye güçlene gelen biri var; binbir
düşünceyle zırhlı yalım yalım görüntüler salar,
her yandan kapkara soluyan boşluğa karşı hep.

- Kaplan diyorsun,
bu hangi dar geçitlerde bağırmaktır?
-Kaplan diyorsun.
hangi canın uçurumlarına çağırmaktır?