Kapının Önünde Bekleyen Adam

Sabahın gri yüzünde uyanıyorum —
ama kim uyanıyor, kim rüya görmeye devam ediyor, bilmiyorum.
Oda, beni hatırlamayan bir düşünce gibi
her nefesimde yeniden daralıyor.

Bir masa var — üzerinde mühürlenmiş bir mektup,
ama ne göndereni tanıyorum ne alıcısını.
Yalnızca mürekkebin solgun sesi kalmış:
“Sen geldin, ama kim çağırdı seni?”

Gölgem benden hızlı yürüyor bugün,
belki de o, ben olmaya karar vermiştir.
Zaman, duvarın içinde gizlenmiş bir memur,
dakikaları sorguya çekiyor, her biri suçlu.

Pencereden dışarı bakıyorum:
dünya, kendi üzerine kapanan bir dosya gibi sessiz.
Bir karınca, masama tırmanıyor —
onun gözlerinde, Tanrı’nın ilgisiz bakışını görüyorum.

Kapının önünde biri var,
belki yıllardır bekliyor, belki ben onu bekliyorum.
Kapı açılmıyor — çünkü kilidi biziz.
Ve anlıyorum:
var olmak, yanlışlıkla bir cümlenin içinde unutulmaktır.

Sinan Bayram