Kapıdaki Utanç Şiiri - Esra Nizam

Kapıdaki Utanç

...

Sen aklı başında halimin
ilk hatasıydın.
Kör bir cesaretle gelmedim sana.

Heveslerimin peşinden koşacak yaşı
çoktan geçtim.
Olmayışların ardından
dişe dokunur acılar
çekmiyorum artık.
Kabulleniyorum,
“Rabbim böyle istedi” diyorum.

Belki bundan sebeptir;
Öyle afili bir acı
çekmedim uğruna.
Üzüldüm ve utandım sadece.

Kendinden bile kaçan ,
söylediği hiçbir sözün
yükünü taşıyamayan
bir korkak oluşuna.
Üzüldüm çokça.

Bir insanın
en mahrem duygularını
zedeleyecek kadar
alçak oluşuna ,
utandım senin adına.

Fazlası yok işte.
Bıraktığın etki bu kadar.
Ben ateşten gömlek giyip
yürümüşüm sevdaya.
Kül olmuşum defalarca.
Sen bana
hayal kırıklığı olabilir misin?

Bi kendi korkaklığına bak,
bir de benim cesurluğuma.
Sen benim canımı yakabilir misin?

Ben kendi güneşimi
kendim doğurmayı öğrendim.
Bir daha kimsenin gölgesinde
saklayamam umutlarımı.
Ben kaçanı kovalamam oğlum!
Kalmak istemeyene
kendi ellerimle açarım kapıları.

Ben
ardıma bakmayacak kadar
büyüdüm
Senin önüne bakacak
yüzün yok.

Birlikte
aynı yolu yürümek isterken
beni yanıltacağını biliyordum.
Haksız çıkmak istedim sadece.
Sana sunduğum bir lütuftu bu.
Beni şaşırtmadın.
O kirli adımlarınla;
bırak karanlığımı
aydınlığımda bile yürüyemedin.

Sana yazdıklarımın içinde
aşk arama.
Baştan sonra hüsransın.
Sana attığım adımların
utancından harmanlandı hepsi.

Ben,
tüm yokluklarına rağmen
sana “varım” diyen
tek kadındım.
Sen neyi kaybettiğini
çok sonra anlayacaksın.

Aldığım yere
geri bıraktım seni.
Orda kal.
İçimde değil.
Yanımda değil.
Hayal ettiğim gibi değil.
Hep durduğun yerde kal.

Ben,
zamanın
sabrını sınamış kadınım.
Sen ben gibi bir kadını,
zamana bırakabilecek
bir adam mısın?

...

ESRA NİZAM