Kapı Şiiri - Hüseyin Kotan

Anlattılar masal sandım
Düşündüm, bir türlü inanamadım
Ya Varsa…
Varsalar kalbimde çoğaldı
Sivrilikler törpülendi azaldı
Gönlümde heyelan ürkek ürkek yürüdüm
Aralık duran Kapı’dan yüzünü gördüm
Okuduğu kitaptan kaldırdı gözlerini
Katlanmaktan kurtardı zavallı dizlerimi
Nur’dan nur, ak’tan ak
Usanma hiç yüzüne bak
Erenleri gören gözler
İnciden inci sözler
Tane tane yağıyor gerçek
Üzülsen de Hak’kı söyleyecek
Mütenasip sakal yüzünü kaplamış
Siyahı az aklanmışta aklanmış
Giymiş temiz libaslar, uygun
Zamanda kaybolur dönerken durgun
Kibir yağmurunda ıslanmamış
Dünya malına hiç yaslanmamış
Sâde sevdalı erenlere
Yer gösterir kapı’dan girenlere
Sözleri hep nasihattır
Zaman dilinde tesbihattır
Sağ eli zaman, zaman sünneti tarar
Hikmetli sözlerin kaynağı raflarda var
Fikiri zikir ile kuvvetlendir
Mevla yolunda gönlünü gayretlendir
Hak yola gönülde teslimiyet
Ayrılmaz bir uzuvdur ciddiyet
Üzerinden eksilmez asla vakar
Her dem yakini artar
Yürür iken hep ölçülü adımlar
İçer iken süze, süze yudumlar
Bilip gelenler erken boşaldılar
Garip gönlünü üzmeyi başardılar
O varya işte o diyenler
Kapı’dan bir türlü giremeyenler
Hak yolun yocusu mekân tutmuş
Nasipsizler … bilmiş ama unutmuş
Nasipsizler…bilmiş ama unutmuş
Bir deli divanesi vardı, altı oldu
Yedisi de muhabbeti zikirde buldu
Geceler zifir, gündüzler gayesiz değil
Eğil ey başım, Dost önünde eğil
Aklımın rehberi gönlümün incisi
Sevda yolumun ilki, birincisi
Saygıda kusur etme, sakın incitme
Kovsada dövsede terk etme
Nâmerdim riyâ ise sözlerim eğer
Sevdiğim kadar sevsin bana yeter
Tevhid sancağın düşmedi yere
Gönlünde hep; yükseldi göndere
Sen… vefâsız mazinin unuttuğusun
Sen … görkemli istikbâlin tuttuğusun
Sen… Şah-ı Geyânî aşığısın
Sen … gönüller sarmaşığısın
Olsaydı cesaretim sarılsaydım boynuna
Öpeydim o ellerinden doya, doya
Lütfeyle çıkarma beni dualarından
Sevdana düştüm, ayırma yanından
İşte orada aralık duruyor Kapı
Gönlümün sultanı, bir garip Kitap’cı.