Kapı Şiiri - Nimet Öner

KAPI

Şimdi şu karşımdaki kapı
ardına kadar açılsa,
önce çocukluğum girer içeri.
Ayağı çıplak,
dizleri yaralı,
ceplerinde mavi düşler
gözleri dolu dolu.
Elinde üstüne çentik atılmış bir portakal
Yüzünde okuduğu kitabın izleri
Bir su içeriği olur çocukluğum
serin,
acele etmeden.
Avuçlarıma dökülür,
ben içtikçe çoğalır.

Sonra gençliğim
rüzgâr gibi girer.
Saçları dağınık,
kalbi telaşlı.
Ben her şeyi biliyorum
diyen o kırılgan cesareti
Bir sandalyeye oturur gençliğim,
hiç durmadan konuşur.
Aşktan, kaçıştan,
yanlış kapılardan,
Dinlerim.
Sözünü kesmem.
Kapı açık kalır.
Bazı kapılar,
kapanmak için değil,
hatırlamak içindir.
Çocukluğum
duvara yaslanır,
gençliğim cama.
Ben ortalarında dururum.
İlk defa
kendimden kaçmadan.
Üşümesinler diye,
yalnızca
perdeyi çekerim.
Ve anlarım
İnsan büyüdükçe
geçmişi eve almayı,
Kapıyı açık tutmayı öğrenir
kapı açılsın o hâlde.
gürültüyle değil,
hatıralar gibi yavaşça.

kapı açık kaldı,
bugünkü ben girdi içeri.
Sessizce, ürkütmeden.
Ne koşarak
ne gecikerek
Adımlarını tartarak.
Yüzünde
çok şey görmüş bir sükût,
ellerinde
tutulamamış vedalar.
Artık yüksek sesle hayal kurmayan
içinden de,
hiç susmayan
Çocukluğuma bakar önce.
Affet der gözleriyle.
Her düşüşte
kaldıramadığım için.
Gençliğime döner sonra.
Gülümser.
O telaşlı cesareti
kırmadığı için.
Yanlış sandığım yolların
Onu buraya getirdiğini bilir artık.
Otururum onların karşısına.
Masada bir bardak su,
içinde zaman.
Üçümüz de susarız.
Bu susuş
barışa benzer.
Ve bir an
kapının önünde
hafif bir esinti olur.
Gelecek mi bu?
Bilmiyorum.
korkmuyorum da.
Çünkü çocukluğum içeride,
gençliğim dinleniyor,
bugünkü ben
yerini bulmuş.
Kapı hâlâ açık.
Ama artık rüzgâr esmiyor.
Demek ki
ev oldum kendime.
Perdeyi biraz aralıyorum.
Işık girsin diye.
Ne fazlası,
ne eksiği.
Ve içimden diyorum ki
Artık kim gelirse gelsin,
ben buradayım.

kapı hep açık kalsın
Kilidi yok bu kapının,
sadece eşiği var
kalp kadar alçak,
umut kadar geniş.
Kapı açık dursun,
gelen ürkmesin.
Giden arkasına bakmadan
çıkabilsin.
Bu ev
hesap sormaz.
Geçmişi didiklemez,
yarını aceleye getirmez.
Kapı açıkken
çocukluk içeri su gibi girer,
gençlik rüzgâr olur esip geçer,
bugün bir sandalyeye oturur
derin bir nefes alır.
Bazen hüzün gelir,
üstü başı ıslak.
Bazen sevinç,
utangaç bir tebessümle.
Kapı açık
İkisine de yer var.
Hazırım demek
her şeye katlanmak değil yüreğim,
hazırım demek
gelene buyur
gidene yolun açık olsun diyebilmektir.
Kapı açık kalsın ki
kendim de gidip dönebileyim
kendim için
Kırmadan,
saklanmadan.
Ben buradayım yüreğim.
Kapının yanındayım.
Ne bekçi,
ne nöbetçi.
Sadece
hazır ol da.

Azra Nimet Öner