Kapı Şiiri - Hakan Karaduman

KAPI

Neden aralık bıraktın ki kalbinin kapsını, oysa binlercesi sürgülü,

Neden azıcık açtınız kapınızı;

Nasıl bir gücünüz var ki içeri bakamam,

Bakacak gücümü ezdim geçtim, küller kalan

…

Ne işim vardı burada, ne şımarık aşk avcısı, oku kırık!

Nasıl koklayacağım bana sıcacık sarılan, yaralı ceylansın sen!

Yapmam,

Yapamam,

Ben daha yaralıyım

Kanım eriyor tükeniyorum…

…

Sıcacık sarılışında kaç ceylan öldü içimde bilemezsin

Kaç masum aşkı öldürdüm, belki sen tahta geçesin diye kraliçe!

Ama

Yapamıyorum,

Uzağında aşkın,

Acıların,

Yalnızlığın…

Dehşetinden fazla,

Kendim….

Kayboldum.

Tek çıkışımdı kaybolmak,

Oyuncak çalıp bir dükkândan gizlice

Gizlice içimde büyüttüğüm çocuğuyum kendim

Mırıldanırım… köpeğinizin hisleri yanaklarımda ıslak ve sıcak

Neden hep o hisseder,

Neden bana sevgiyle koştu,

Neden bana…

Sadece bir anlık zaman pasta diliminin en küçüğüydü

Neden?

Sadece bir an, veya zaman,

Oyuncağım,

Oyuncakları,

Onların oyuncağı,

Pes ediyorum:

Çaldığım oyuncağı,

Onunla olacak kadar biliyorum zaman yok, az sonra

Yüzümde tokat,

Azıcık sürmek istiyorum kırmızı kamyoneti!

Kamyonetim değil plastik tekerleriyle tepelere gidemeden devrilen.

….

Kapından azıcık açık bırakılmış gelen bana

Esaretin korkuları kokusuz, azıcık ışık gelince

Kendi kapımın gölgesi geldi aklıma

Geçemem o kapıdan, melek insan, gücüm yetmez,

Hem günahkarım hem de yüklüyüm, giremem o kapıdan

Ben asla kendim olamam,

Kirlerle yüklüyüm;

Üzerimde sevgiler emekler yüklü,

Giremem o kapıdan...

Ne çok günahlarım var,

ne çoktur yüküm,

oysa…

veya

keşke!!!
derim.

Hakan Karaduman