Kapadokya Şiiri - Mesut Yüksel

Perilerin yonttuğu bacalar,
ince işçilik misali dizilir sıra sıra;
bir tarla gibi sivrilir kayalar,
göğe uzanan bir dua gibi.

Bazıları şapkasını takmış,
karşılar meraklı kalabalığı;
tabiatın yarattığı tarih fısıldar,
taşın içinden yükselen bir sesle.

Mistisizmin kayıp tınısı
çınlar kulaklarda derinden;
yüzyılların ağırlığı çöker
bu şehrin omuzlarına sessizce.

Gölgelerin bile eridiği
eski diyarlarda yaşanır aşklar;
Ihlara Vadisi’nde ruhum saklı,
Narlıgöl’de atar kalbimin nabzı.

Göreme’de sergilenir bedenim,
Derinkuyu’da saklıdır sırlarım;
Üç Güzeller ardımdan koşsa da,
benim gönlüm başka bir diyarda.

Bir güvercin olur, uçarım
vadinin serin rüzgârında;
kuş bakışı görürüm uzaklardan,
Hacı Bektaş-ı Veli’nin ışığını.

Sen kadim toprak, ey
tarihin bile silemediği iz!
Zamanın üzerinde duran şehir:
Kapadokya’nın kendisi…

Ve ben, her taşında yankılanan
sonsuzluğun hikâyesiyim.