Kanser İlleti Şiiri - Necati Keçeli

Umut dağlarıma dumanlar çöktü
Sonum ne olacak, bilemiyorum
Bu Kanser illeti boynumu büktü
Öleyim desem de, ölemiyorum

Bozuldu vücudun o güzel çarkı
Yüreğime çöktü inceden korku
Konuşup anlatmak öyle çok zor ki
Eşe, dosta haber salamıyorum

Çok direndim ama çare olmadı
Yeyip içmediğim ot, çöp kalmadı
Aylar yıllar oldu yüzüm gülmedi
Gülmek istesem de, gülemiyorum

Okunan duadan takılan haçtan
Hiç fayda olmadı iğne, ilaçtan
Düşürdü beni de kuvvetten güçten
Saç sakal kalmadı, yolamıyorum

Ameliyat oldum, fayda etmiyor
Sancısı gel dimi çıkıp gitmiyor
Sabahlar olmuyor horoz ötmüyor
Dalayım desem de, dalamıyorum

Dünyada bir buna gücüm yetmedi
Ne para, ne pulun hükmü ötmedi
Beni, Verem bile böyle etmedi
Ben bu hastalığı, silemiyorum

Adını andıkça hüzün çöktürdü
Babamı da aldı boyun büktürdü
Çoluk çocuğuma yaşalar döktürdü
Bu derde bir çare, bulamıyorum

İçimde beslendi coştukça coştu
Necati hastane, hastane koştu
Gözümde kalmadı ekmekti, aştı
Dünyadan hiç bir zevk alamıyorum

Necati KEÇELİ
İZMİR 31.01.2015