Kanser Şiiri - Figen Çelik

Üzülüyorum kendimi kahrediyorum,
Seneler, aylar,haftalar bir çırpıda geçiyor,
dayanılması çok güç,
Gözümün önünde eriyip gidiyor.

bedeni yavaş, yavaş tükeniyor,
Ona baktıkça içim dolo dolu oluyor,
Boğazıma birşeyler düğümleniyor,
Yutkumsam da gitmiyor.

Karşımda acı çeken bir insan var,
Yarası içten içe kanıyor,
Ama elimizden hiç bir şey gelmiyor,
O tükendikçe, acı çektikçe tüylerim diken diken oluyor,

İnsanız herşey bizim için,
Ama bu hastalıklara en büyük enken insanoğlu,
Doğayı kirleten insan sağlığını düşünmeyen,
Ölüme davetiye veren insanoğlu.

18.05.2006