Kanlı Çukur Aldı Seni Muhsin'im

Mart sadece kazma kürek değil,
bu sefer yüreğimizi de yaktı.
“Maraş’tan bir haber geldi,
dediler ki Meyrik ölmüş oy..”
Ağıdını sana mı yakacaktık Muhsin’im?
Kartallar yüksekten uçar biliyorum.
İkballer gökte, kardelenler karda açar.
O yüzden mi enginlere inmedin?
Dağlar, başında taşıdı seni.
Hani bir zamanlar “Üşüyorum” şiirinde:
“Uzak, çok uzak yerleri özlüyorum...
Ey sonsuzluğun sahibi, sana ulaşmak istiyorum.
Durun kapanmayın pencerelerim,
Güneşimi kapatmayın.
Beton çok soğuk, üşüyorum…” demiştin.

Buz kaplı zirvelerde, sonsuzluğa yürürken,
artık üşümüyorsun biliyorum.
Kekik kokulu koyaklardan aşarak,
güvercinler ülkesinde dolaşıyor ruhun.
Biz, peygamber çiçekleri toplarken;
umuyoruz ki, şiirindeki çeşme başında uzanmış,
sonsuzluktan huzur devşirmektesin.

Sen ve beş arkadaşın değildi donan.
Donan, duygularımızdı, çaresizliğimizdi.
Sıcak odalarımızda titreyen,
basiretsizliğimizdi.
Size geç ulaşmaktaki ayıbımızdı.
Helikopter dağlara değil,
yüreğimize çarptı aslında.

Martta dinmeyen tipi,
ve zemheri vardı o yerde.
Yarlara puslar sindi,
Toroslara perde perde
sis indi.
Kanlıçukur seni de mi aldı Muhsin’im?
Dağlar al kanlara boyandı.
Karlar sana kefen oldu Muhsin’im.

Ne seçim telaşın kaldı,
Ne de bir zamanlar çekilen,
Tırnaklarının acısı yüreğinde…

Apansız gidişin, yürek dağlıyor.
Şimdi bir millet ağlıyor.
Gözyaşları, zirvelerin kar suyu gibi,
temiz ve billur.
Yorgun bedenini melekler sırtlıyor.
Bekliyor seni sonsuz nur.

Allah olsun şahidim,
dünya durdukça, yüreğimizde
hep yaşayacaksın.
Rahat uyu şehidim,
rahat uyu!

27.03.2007