Kanın Coğrafyası Şiiri - Salim Diyap

Kanın Coğrafyası

Burası Ortadoğu.
İnsanların gözleri göz değil artık;
içine her gün ölüm çiziliyor.
Buranın toprağı, kana doyduğunda susar.
Gökyüzü kırmızıya çalıyor sabahları,
gün doğmuyor, gün yanıyor.

Burada petrol,
kara değil ;
bir çocuğun gözyaşı gibi
parlak ve ağır akar.
Ondan kör klyonlar gibi yaralıdır çocuk yüzleri
Varil varil umutları çalınır,
bir damla kanla ölçülür ömürler

Burada insan
nüfustan ibaret.
Can, resmi kayıttır sadece.
Bir mezar kazıcısının elleri,
bir işçinin ellerinden daha çok çalışır.

Savaş tamtamları dövülürken
göğün altı yankılanır,
bir çocuğun ağzında yarım kalmış
“anne…” sesi,
bombaların görültüsünde kaybolur.

Bir general konuşmaz,
bir kurdun diş gıcırtısı gibi hırlar.
Açıklama değil, tehdit taşır.
her sözü

Zaferin sofrasında ayetler okunur
tecavüz edilmiş kadınlar yerde
yırtık elbiseleriyle değil,
yırtılmış çığlıklarıyla örtülür.

Barış isteyen bir baba,
bir duanın son hecesinde vurulur.
Mezhebi kanıt, inancı suç olur.
Çocukları, her sabah
babasızlığa uyanır.

Bir kan denizidir burası.
Ganimetler kanda yüzdürülür,
altınlar parlar,
bir kadının gözyaşıyla sulanır
çığlık atan bu topraklar;
kimse bilmez acının kaynağını

Gün, yine kanla başlıyor.
Yine duvarlar sarı değil,
ölülerin ten renginde.
Bir çocuk daha sığınıyor
annesinin eteğine değil,
mezar taşına.

Ebabil kuşları geçmiyor buradan,
uçan her şey hedefte.
Dualar mermi sesine karışıyor,
her yerde “amin” değil
“vuruldu” yankılanıyor.

Sokaklar suskun değil burada,
kanın dili var:
her adımda bir hikâye,
her kaldırımda bir çığlık izi.

Bir kadın, saçlarına ağıtlar örüyor,
kokusunda barut,
bileklerinde kırık bilezikler;
çeyiz sandığı, artık yas dolabı.

Çocuklar oyun oynamıyor,
saklambaç değil bu,
ölümden saklanıyorlar.
Bir top yuvarlanmıyor,
bir baş yuvarlanıyor tozun içinde.

Öfke,
göğsümüzde çırpınan bir kuş,
kanat çırptıkça
bir başka şehir yanıyor.

Ve biz,
bu coğrafyada ne zaman “yaşamak” desek
bir cenaze konvoyu geçiyor önümüzden.
Ne zaman “umut” desek
bir annenin feryadı bölüyor cümlemizi.

Ama yine de yazıyoruz,
çünkü susmak;
ikinci kez öldürmektir ölüyü