Kangren Şiiri - Tolga Onsert

İçinde adının geçmediği ama seni anlatan bir şiir daha yazdım ismi KANGREN.

Sen benim felaketimsin.
Taşımakta zorlandığım sırtımdaki kambur
İçimdeki alevli bir yangın.
Gidişlerinin yankıları ayaklanıyor içimde.
Sonsuzluğa atılmış bir adım gibi gidiyorsun.
Sen umutsuzluğuma atmış olduğum en güzel imzasın.
Verilip yerine getirilmeyen sözler gibi
Bazen özler gibi aniden
Bahar rüzgarında içime çektiğim kokun gibi
Başa çıkmaya çalıştığım
Bir çok derdim daha var.

Öyle kendi kendime yanmadım ben.
Yüreğimde bir dağ yandı
Yuregimde bir daha yandın.
İçtiğim her sigara senin adına.
Atılan her çizik
Kapanmayan her yara
Bu şiirin ismi kangren.
En sonunda keseceğim bileklerimi aniden.

🚬🚬🚬

Bu sözlerin adını ben koymadım.
Oturup düşündük yarattığım şizofreniyle.
Ben ellerimin arasına alıp kafamı
Saçlarımı yoldum.
Senin sesin hiç çıkmadı.
İç sesimi zaten duymadın.
İklimleri bağladık sonra birbirine
Ben yağışlı ama kuraktım
Sen yer yer sağanak ve kar yağışlı.
Onca kelime geldi de dilime
Sonu intihara götürür diye sustum sonra.
Kafamın içi düşsel kırıklıklarda doluydu.
Senin saçlarını sevdim sonra
Her telinde bir bahar saklıydı gördüm.
Unutmayı dilerim en güzel yerinde bu hayali
Sonra bir sigara daha.
Sahi bir hayal bir hayal daha
Kaç hayal kırıklığı eder ?

🚬🚬🚬

Seni sevmeye niyetlendiğimde sonu yalnızlık olmayacaktı.
Öyle anlaşmıştık.
Sen orucunu bozan bir çocuk gibiydin.
Şimdi köşeleri sivri bir yalnızlığım var
Ötelenmiş bir acı, mazın bir şarkı gibi kulaklarımda.
Ve kan çanağı gözlerim
Nikotin bagimlisi dudaklarım
Kırılmaya müsait parmaklarim var.

🚬🚬🚬

Salıncak sırası bekleyen çocuk gibi
Heyecanla başlamıştı her şey
Sonra kış geldi
Salıncak kırıldı
Ben büyüdüm.
En sonunda derin bir yürek kesiği
KANGRENe dönüştü.
İşte bu yüzden bu şiirin adını KANGREN koydum.