. Kandırmaca Şiiri - Turgut Uzdu

Prizmalardan renkler dökülür paletlere
Yapışır ellere ilk göz açışta
İrili ufaklı fırçalar parmak arasında gezinir
Dünden farklı bir renk kaplar dünyayı
Boyanır yeni gün
Aynı resimdir aslında tuvaldeki
Fırça batar bazen acımasız bir aşka
Acıya bulanır, hasrete bulanır
Bazen güller açar sevda renginde
Alev sesli bülbüllerde vuslat türküleri çınlar
Bazen yüreklerde dolaşır acımasız kurşunlar.
Kuyular eşilir derin derin
Ayıklanır cımbızla hatıralar
En derin yerine gömülür günün.
Bir daha gelmez bu istasyona diyerek
Tebessümlerden maskeler yerleştirilir dudaklara
İlk trenden umutlar iner
Çiçeklerden gülücükler
Issız köşe başlarına yerleştirilen öpücükler
Şapur şupur
Huzur en rahat haliyle yerleşmeye çalışırken bir düdük çalar
“Dur! ”
Göz görmemeyi tercih eder pankartlarda
Damlayan yaşlara sırt çevirir
Pazarlamaya devam eder dudaklar mutluluğu
Bazen sahte, bazen gerçek
Avuç sıcaklığında her zaman taze kalır
Mutluluk ışıkları saçan bir çiçek.
Aynalar pırıl pırıldır her taze günde
Güneş temizlenmiş doğar
Bulutlar dans eder, kuşlar uçar
Arka planda korkunç bir mazi
Yarını boğar.
Dolu tarafını görmek marifettir bardağın
Realite haykırır “Amma yarısı boş ne çare! ”
Kandırmacada listeye alınır yürek atışları
Mantık ve duygu yerleştirilir ön tarafa
Yıkanmış parlatılmıştır turuncuyla sarı renk
Ve yürür ardına bakmadan
Kendi söylediğine inanan zavallı kafa…