Kan ve İns Şiiri - Kemal Sakan

ellerimi karanlıkta bıraktınız
kargaların dans kanatlarında
vurulmuş bağ bozumu ırkların
buruşuk çalılıklarda alın çizgilerini
zehirlediniz lanetli törelerinizle oysa
kurtulmaya hazırdık sığ derelerin yüzgeçlerinden
ve hani daha çok sevecektik yüzlerimizi
en çok ta yüzlerimizdeki tanrının parmak izlerini
hani yeminler vermiştik denizlerin maviliğine
ve göğün ortak kılan sonsuz genişliğine
oysa insanı vuran bizi de incitti her seferinde
ve hani gülün rengine yenik düşecekti solgun heveslerimiz
bir de aşkın sonrasız sınırsızlığına
infilak duaları yakarışlarımız gelecekti
en kara tahtaların yanıbaşında
çocuklarımız benzeyecekti çocukluğumuza
hiçlik arkada kaldı ey yorgun arabacılar
hiçlik en arkada diye bağırmadı mı hiç birimiz
kim nasıl bulaştırdı bu hiçleştiren karalığı
nasıl taşıdık yazgı diye ellerimizin ahını
sonra ne değişti avuç içimizde
sahi biz kardeş miydik