Kan Rengi Leylaklar Şiiri - Derin Akkurt

Uzandıkça uzanan kum tepeleri
Senden sonraki yeminle mühürleniyor hepsi
Beni sana bağlayan da
senden uzak tutan da aynı şey
Kendini hatırlatma!
Bizden sonra ant içtim
İnkarın sınırlarına ateşten bir perde çektim
Yaklașma!

Bir kıvılcım yetti ateşi ateşle buluşturmaya
Unutmanın kaç evresi varsa hepsinden geçtim
Öfkemin sınırı yoktu
İlkin inandıklarımdan oldum
Tahammülüm kaç savaşı tetikledi, bilmiyorsun!
Ben bu öfkeyi nasıl dizginleyecektim?

Nelerden geçtiğimi tahmin bile edemezsin
Bu kadar bitkin olmasam
iki uzak noktayı birleştirip bu çölü bir solukta aşardım
Sabırla bekledi kan rengi leylaklar
Kendimle pazarlık içinde
seni kaç defa temize çıkarmaya çalıştım
En dik yokuşlarda sonunda kontrolü kaybettim
Kırık bir mızrağın ucunda gök yağmurla buluştu
kan rengi leylaklar serinlikle

Sarsılmaz irademin altında narin bir kırılganlık yatıyordu
ve sen bunu adın gibi biliyordun
Depresyonun en dibine çakılırken ben
sen yoktun
Her evrede kaybetmenin farklı bir yüzüyle tanıştım
En nihayetinde yokluğunu kabullenmişken
bana kendini yeniden hatırlatma!