Kan Kızılı Şiiri - Özdemir Aydın 2

başımı yaslamışım kendi omuzuma,
içimin kıvılcımlarını dinleyen biriyim...
çırpınışlarımı bir ben duyarım.
benim bulutlarım kahır yüklü,
son demlerini yaşayan
ve bir kâbus gibi yokluğuma ağlarım...

acıyı benden daha iyi tadan olmamıştır..
ben, ayrılığı boynundan öpmüş adamım.
yağmuru öldürür kuraklığım,
suyu hasta eder gamım,
ki yaralarım amentüsüz.
gül kurutur lâl dilim...
dokunsan yerinde değil yüreğim,
sol yanım meskün gurbet,
ahh kızıl kan ellerim...

ben, kendi gözlerini kör eden güneş,
kendi kendini öğüten değirmen,
göğsünde kış uyutan çağlayan,
kirpiklerim baharı görmeyen efkâr.
öldürdüm melonkolik duygularımı,
ben katilim...
bilmemki nasıl anlatayım, gülün yaza şikayetini,
şafağın papatya kokusundan rahatsız oluşunu,
ben, gökyüzünü gözlerime doldurmuşum...