Kalpten Sonsuzluğa: Aşkın Alfabesi

Bir gül düştü kalbime,
Kırmızıydı; kan gibi değil,
Senin gibi sıcak,
Bir kalp gibi atan…

Ay ışığı altında ilk kez sevdim seni,
Rüzgar gülüşünü getirdi gözlerime,
Bir mektup kadar kırılgandı ellerin,
Bir müzik notası gibi titriyordu ruhun.

Şiir oldun,
Dudaklarımda yankı bulan ilk mısra…
Tenin bir dokunuş oldu içime,
Kelebek kanadında taşındı kalbime sevdan.

Tutku gibi sardın beni,
İçimde bir ateş,
Her nefesin alev gibiydi
Ve ben tutuşmaktan hiç korkmadım.

Sessizlik oldu en güçlü fısıltın,
Göz göze geldiğimizde
Zaman kum saatinde durmuştu sanki,
Sadece sen, sadece biz vardık...

Yağmur yağdı,
Özlemle karıştı toprağa.
Gözlerimden değil;
Kalbimden aktı o gökyüzü...

Yalnızlık sandım önce,
Oysa senin suskunluğundu içimi delen.
Ay, her gece seni anlattı bana,
Ve yıldızlar...
Her biri adını fısıldadı göğe.

Sonsuzluk işareti çizdim avuçlarıma,
Seninle vuslat içindi tüm hayallerim.
Sığınak oldun kalbimde,
Gölge değil, ışık oldun karanlığımda.

Sadakatti adın;
Ne geçmiş, ne gelecek... sadece sen.
Bir ayna tuttum kalbime,
Senin siluetin vardı orada.

Mehtaplı gecelerde,
Şarap gibi içtim seni yudum yudum.
Sarhoşluk değil bu,
Bu başka bir şeydi…
İlahi bir aşka yakındı belki…

Mum yandı odada,
Her titreyen ışıkta,
Sana doğru koşan bir hayranlık gördüm.
Gönül bağı ile sarıldım ismine.

Ve sonra…
Bir güvercin geçti camımın önünden,
Bir haberdi belki bu,
Barış içindi, belki bir özür gibi...

Fısıltıyla söyledim seni içimden,
Kalbim anahtar, sen kilit oldun.
Her şey seninle tamamlandı,
Her şey seninle yeniden başladı...

Aşk;
Bir fırtına, bir bahar, bir yanmak,
Ama hep seninle güzel...
Bir aynaya değil,
Bir duaya döndü sevgim.

Çünkü sen...

Kalbimin en derin anlamısın.
Bir gül kadar narin,
Bir sonsuzluk kadar kalıcı,
Ve her şiirim kadar gerçek...