İnsan bir akşamüstü ansızın yorulur.
Ne bir yük taşımıştır omuzlarında,
Ne de bir mesafe kat etmiştir aslında.
Yalnızca gün, ağır ağır içinden geçmiştir.
Güneş alçalmış, gölgeler uzamıştır.
Pencereden sızan ışık ağrımıştır içinde.
Bir bardak çay soğur,
Ve içindeki bütün hevesler susar.
O an anlarsın:
Yorgunluk kaslardan değil,
Kalpten başlar.
Ve bazen en sessiz akşamlar,
En gürültülü fırtınaları saklar.
Kayıt Tarihi : 24.10.2025 19:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!