Kalmadı içimde ne küfür ne şükür

Ne sevgi kaldı içimde, ne küfür
Her şeyi tükettim sana gelene kadar
```Aynaya``` baktığımda gözlerim bile
Benim olmadığımı söylüyor artık
Yoruldum kendimden
Yoruldum susmaktan
Ve sen, sustuklarımın
En baş belasıydın

Zannettin ki, sessizlik kabullenmektir
Ama ben içimde bin kez öldüm
Adını her düşündüğümde
Yeni bir nefret doğdu içimde
Senin sandığın o “masum yüz” var ya
Kırılmış aynalardan ibaretti
Kendine bile bakarken
Kendinden tiksinecek kadar

Ben seni değil
Senin bende öldürdüğüm beni affedemem
Ne zaman gülümsesem
Arkasından gözyaşı bekledim
Birinin beni sevmesini değil
Vurmasını daha olası gördüm
Çünkü sevmek lüks
Bana kalan hep enkazdı

-
İçim bomboş artık
Ne kin tutuyorum, ne özlem
Yalnızca bir karanlık var
İçinden çıkılmayan
Bir tür mezar gibi
Ne başında dua var
Ne içinde hayat
Sadece unutulmaya direnen
Bir parça çürümüş benlik

Artık kimseye sitem bile edemem
Sözlükten çıkarıldı kelimelerim
Duygularımı gömdüm
Üstünü kendi ellerimle toprakladım
Adım kaldı bir tek bu hayatta
Ama o da yorgun
Kim duysa
“Tanımadım, hatırlamıyorum” diyor

Gülüşüm yalan, sesim boğuk
Kalbim?
O zaten hiç yoktu
Sen beni geçmedin
Sen benden geçtin
Ama ben kendimi gömmeden önce
Sana bir çift cümle bırakıyorum:

Bir gün adımı duyarsan bir yerlerde
Dönüp bakma
Çünkü artık o isimde bile
Ben yokum
Ve inan,
Bu dünyanın bana ettiği her şeyi
Ben de kendime ettim
Sana ne ki?
Serhat damar