Kalmadı Hiç Hevesim. Şiiri - Ersin Malak

KALMADI HİÇ HEVESİM....

Kalmadı hiç hevesim,
ellerim boş,
gözlerim yorgun,
yüreğim taş gibi ağır.
Ne rüzgârın serinliği dokunuyor bana,
ne güneşin sıcaklığı ısıtıyor artık.

Kalmadı hiç hevesim,
bir yanım kırık dökük,
bir yanım paramparça.
Ne dünden bir iz taşıyorum,
ne yarına umut bırakabiliyorum.
Her şey yarıda,
her şey eksik,
her şey suskun.

Kalmadı hiç hevesim,
çocuklarımın gözlerine baktıkça
daha da ağırlaşıyor omuzlarım.
Bir kız, iki oğul…
Küçücük yüreklerinde öksüzlük büyüyor,
benim içimdeyse sönmüş bir ateşin
külleri savruluyor.

Kalmadı hiç hevesim,
iki evlilik geçti ömrümden,
iki defa yandım,
iki defa yıkıldım.
Ama en çok,
en çok çocuklarımın sessiz bakışları
delip geçiyor içimi.
Onların suskunluğu,
benim çığlığımdan daha yüksek.

Kalmadı hiç hevesim,
ne şarkılar teselli ediyor artık,
ne dualar tam kapatıyor yaraları.
Sözler yarım,
gözyaşları eksik,
umutlar darmadağın.
Dünya boş bir odadan ibaret şimdi,
bense ortasında yankılanan bir gölge.

Kalmadı hiç hevesim,
geceler taş gibi üzerime çöküyor,
sabahlar soğuk bir perde gibi iniyor yüzüme.
Ne uyku var gözlerimde,
ne de uyanışta taze bir nefes.
Sanki zaman durmuş,
sanki ben çoktan tükenmişim.

Kalmadı hiç hevesim,
ama çocuklarımın adımları
yine de yankılanıyor içimde.
Onların her nefesi
benim sönmüş yanımı dürtüyor,
“gitme” diyor sessizce,
“dayan” diyor uykularında.
Ve ben,
bitmiş bir hevesin içinde bile
onlara tutunuyorum.

Kalmadı hiç hevesim,
ama hâlâ ayaktayım,
ama hâlâ gökyüzüne bakıyorum.
Çünkü bilirim,
ben yıkılsam da onlar büyüyecek,
ben sussam da onlar söyleyecek.

Ve belki bir gün,
benim tükenen yanımdan
onların ışığı yükselecek.
Ama bugün,
bugün yalnızca haykırıyorum:

Kalmadı hiç hevesim…
Kalmadı hiç hevesim…