Kalırmı ? Şiiri - Lokman Gülbahçe

Bir köyün kenarında, kocaman çınarın gölgesinde sözleşmişlerdi. O vakit herkes onların sevdasına “bu kavuşur” gözüyle bakıyordu. Çünkü sevenlerin muradı bir gün alınır, ayrılanlar mutlu mesut kalmaz sanılırdı. Ama hayat her zaman bildiğini yaptı. Kalpler kırıldı. Sözler unutuldu. İki gönül arasına mesafeler girdi. Lokman, Zehra’ya bakıp kendi kendine sorardı: “Kalp kırılır, can içinde kalır mı? Seven sevdiğinden ayrı kalır mı?” Zehra istemeden de olsa “git” demişti. Lokman, yine de bir adım geri durmamıştı, kalbine karşı gelmemişti. Biliyordu; bu yolun sonu hüsrandı, yine de gönlünü susturamıyordu. Çünkü aşk, mantık değil, yara gibiydi. Umutları yeşerten küçücük bir söz bekliyordu. Ama her bekleyişinde o söz yerine sessizlik geliyordu. Dertlerini yalnızca sazına anlattı. Teller inlerken, kimse onu duymadı. “Söylesen de seni duyan kalır mı?” diye düşündü her defasında. Gözlerinden yaşlar süzüldü, ama ayrılığın gözyaşı çabuk kuruyordu. Hasret ise kurmuyor, içte bir kor gibi yanıyordu. Lokman, sevgiyi “bir lokma” gibi kalbinde sakladı. Ama o lokma yutulmaz, boğazda düğümlenirdi. Artık anladı: derdi veren belliydi. Ne doktorun ilacı, ne başkasının tesellisi çare olacaktı. Yarası, tuz basıldıkça daha da acıyordu. Çünkü yarayı kapatacak tek şey kavuşmaktı. Ama kırılan bir yürekte mecal kalıyor muydu? Lokman, çınarın altında, ellerini açtı: “Derdi veren Mevla, elbet dermanı da verir.” Sonra kendi kendine mırıldandı: “Yar kalır da, yara… yaren kalır mı?” O gün bugündür köyde anlatılır: Lokman’ın sazı, geceleri kendi kendine inler gibi ses çıkarırmış. Derler ki, o ses, ayrılığın türküsüdür…