Eski ben Şiiri - Mahmut Polat

suya düşen kuru bir yaprak gibiyim bugün
aldığım nefes yetmiyor ciğerlerime
teselli etmiyor içtiğim tütün bile
ölürcesine yorgunum

polis kapımı çalıyor kimlik soruyor
suçum ne bilmiyorum
kendimi ifadeye yetmiyor dağarcığımdaki kelimeler
canım dediklerim canıma kastetmiş olamaz
incir çekirdeği meseleler için tutanaklar düzenleniyor
şah damarımdan kesseler kanım akmaz
bilmiyorlar

içimde yeniden kanamaya başlayan yüzlerce yara var
bugün bütün doğru bildiklerimin aslında yanılgılarım olduğunu anlıyorum
gölgesinde dinlendiğim köknar bozuk çalıyor bugün
şehir bir karabasan olup üzerime çöküyor tüm ağırlığıyla
yalvaçlar tarihinde kendime bir dert ortağı arıyorum nafile

dolu dizgin atlarla bir meçhule revanım
terziler yaralarımı dikmeye çalışıyorlar
Yusufpaşa’da bir sela okunuyor
avlusunda kuşlar havalanıyor
etraf kesif naftalin kokuyor
ötede gözyaşlarını yaşmağıyla siliyor bir Harran kadını

eski defterler açılımış sebepsiz yine
silinmiş ikametgah adresim müdürlükte
valizim yine kapı önünde nazır beklemekte
mukaddesatım çiğneniyor darlanmaktayım
sanki kullanım tarihi geçmiş bir makinayım
amortismanı ayrılmış işe yaramaz hurdayım bugün

sen kendini yar sanan sen ey
ara sıra adını unutmaktayım

ben bugün sözlüklerde yer almayan bir kelimeyim
ben artık eski ben değilim kesinlikle
ne babayım ne eşim ne sevgiliyim
elveda terimle emeğimle büyüttüğüm hastalıklar
kalın sağlıkla esenlikle