Kalıbımı basarım... Şiiri - Burak Özdemir

Kalıbımı basarım,
sen şimdi nefes alıyorsundur..
Koşturuyorsundur o güzel ayaklarının üzerinde,
bir uçtan bir uca,
şu koca dünyanın herhangi bir cennetinde..
İş güç telaşına
ve belki de zamana yenik ruhun,
esir etmemiş güzelliğini henüz Tanrı’ya..
Üzerinde simsiyah bir etek belki,
dizlerinin hemen başlangıcına komşu,
ve belki de dar kırmızı bir bluz,
baştan çıkaran bir dekolte ile
göğüslerini fora edercesine tüm mahalleye..
Yanaklarında hafif bir gamze,
belli belirsiz..
Sadece benim görebildiğim..
Kara kaş,
kara göz
…

Ve kalıbımı basarım,
sen şimdi nefes alıyorsundur..
Ayda bir içiyorsundur sizin kızlarla,
Yedikule’de ‘Safa’da,
ya da Kadıköy’de uyduruk bir barda..
Benle olsa sevmezdin bilirim,
ama şimdi hoş geliyordur nargilenin dumanı özgürlüğüne..
Belki müdavimisindir bile artık hafta sonları Çorlulunun..
İnat edecek birşey de kalmadığına göre,
mülayim haline geri dönmüşsündür ben gittim gideli..
Ve kalıbımı basarım,
sen şimdi nefes alıyorsundur
her akşam üstü yıkılırken dalların
bir gül bahçesine….

Oysa ben şiirler yazıyorum bugünden, henüz doğmamış,
taptaze bir güne..
Bugünden okuyorum daha yazılmamış kitapları..
Hiç görmediğim,
sesini duymadığım dostlarımla
bugünden sohbet ediyorum..
Bugünden borç alıyorum
yarın ciğerlerime dolacak her nefesi..
Bugünden ağlıyorum yarın ki ayrılığıma..
Peşin peşin,
bugünden ölüyorum hatta yarını bile beklemeden..
Ve buna rağmen,
kalıbımı basarım,
sen şimdi nefes alıyorsundur
yağmur sonrası bir kırlangıç gibi,
evinin en sessiz köşesinde..
…