Kalemim Umutla Yazar Şiiri - Hamit Atay

KALEMİM UMUTLA YAZAR
İnsanlar
ne kadar acımasız olsa da,
yüzümdeki çizgilerden
bir tek yalan geçmedi.
Kırıldı kalbim belki,
ama kalemim dimdik durdu.
Her harfiyle direndi karanlığa,
göğsünde umut taşıdı.
Ben sustum,
şiirim konuştu.
Gerçekler kanarken bile
kağıdım beyaz kaldı.
Çünkü ben
acıya da aşka da
aynı cesaretle baktım.
Ve kalemim…
hep gerçeği yazdı.
Hep umutla…
Bir gün daha eksilirken ömrümden,
bir kelime doğar içimde.
Bazen bir anne duası gibi yumuşak,
bazen bir yetim çığlığı gibi sert…
Kalemimin ucunda
ne varsa hayatın içinden gelir:
Bir terk edilişin sessizliği,
bir kavuşmanın sıcaklığı…
Ben yazdım.
Onlar bilmedi.
Kimse anlamadı
bir şiirin ne kadar susabileceğini…
Suskunluklarımı
harflere döktüm.
Sessizlikle savaştım
ve hep yenildim,
ama hiç vazgeçmedim.
Gözlerim bazen
bir çocuk gibi ağladı dizelerimde.
Ama gözyaşımı
hep umutla karıştırdım.
Çünkü biliyorum,
acı geçer,
yalnızlık diner,
ama şiir kalır.
Ve şiir kalırsa,
bir gün bir yerlerde
bir yürek daha güç bulur belki.
Belki bir kadın
pencerede şiirle ısınır,
belki bir adam
bir mısrada ağlamaktan utanmaz.
Belki de…
bir çocuk
yalnız olmadığını anlar
bir dizede.
Yoruldum evet,
ama vazgeçmedim.
Kalemim elimden düşse bile,
gönlüm yazmaya devam eder.
Çünkü ben,
acımasızlığın karşısına
şiirle dikilenlerdenim.
Ve ne olursa olsun…
Yarına inananlardanım.
İnan ki,
benim kalemim hep
gerçekleri yazacak.
Hep umutla…
Hep inatla…
Ve hep aşkla…
Şiir Hamit Atay
07.06.2025