Okullar kalem kokmalı

Çantanın içinde hayaller,
uçları kırık kurşun kalemler,
üstü silgi tozuna bulanmış masum umutlar…
Henüz bir çocuk, defterin ilk sayfasına
annesinin adını süsleyecek yaşta
tetiğe uzanıyor eli.
Av tüfeği…
Bir çocuğun omzuna
dünyanın bütün ağırlığı bindirilmiş gibi.
Müdür vuruluyor, öğretmenler vuruluyor
Bir okul sustu.
Sessizlik bile çığlık atıyordu artık.
Tahtalar tebeşir değil, acı tutuyor.
Her harf kanıyor.
Okulun önü de, bahçesi de güvenli değil
salıncakların gölgesinde karanlık.
“Eti senin kemiği benim” dedik,
sonra elimizi çektik hayattan.
Sevgi vermeden disiplin bekledik,
dinlemeden itaat istedik.
Kontrol edilemeyen çocuklar değil belki,
sahipsiz bırakılan vicdanlar bunlar.
Okulda silah olmaz evlat, korku da...
Okulda insan büyür, umut filizlenir.
Bir çocuğun elinde demir değil, yarın olmalıdır.
Duy beni dünya, duy beni memleket:
Bir çocuğu kaybetmek,
bir geleceği toprağa vermektir.
Okullar kalem kokmalı,
BARUT DEĞİL...