Kaldırımda Bekleyen Umut

Kaldırımda Bekleyen Umut

Karanlık çöktü yine,
Aynı kaldırım taşının üstünde,
Islak bir yalnızlıkla bekledim.
Ne arkamda bir kapı kaldı
Ne önümde bir yol…
Sadece senin bir zamanlar adımladığın
O sokak aklımda.

Rüzgar sordu bana seni,
"Adını hâlâ fısıldıyor geceler," dedi.
Ben sadece sustum.
Çünkü sen…
Çoktan unuttun.
Hatta beni hiç bilmemiş gibi
Geçtin içimden.

Kahveci dükkanı kapatmış,
Sokak lambası titreyerek yanıyor,
Ben hâlâ oradayım.
Islak duvarlara yaslanmış,
Senin "bir gün gelirim" dediğin yeri
Adak gibi bekliyorum.

Zamanla o kaldırım
Bir mezara dönüştü umutlarıma.
Senin geleceğin değil,
Gelmediğin her gün kazı kazı yonttu içimi.
Ve ben her sabah
Kendime biraz daha dar geldim.

Ayak sesleri her akşam aynı hüzünle geçti önümden,
Ama hiçbiri senin olmadı.
Her adımda gözlerim bir ihtimalle doldu,
Ama hep eksik kaldı sesin.

Adımlarına hasrettim,
Sesine kör…
Karanlık bir şehirde
Sensizliğe bakarak öğrendim sabretmeyi.
Gözlerimde hep aynı hayal:
Saçlarının yüzüme karıştığı o son gece…
Gülüşünün titrediği o son an…

Bir mendil gibi buruşturdu beni zaman.
Cebinde taşınmayan bir anı gibi solup gittim.
Ve sonra kendi içimde
Senin olmayan günleri ezberledim.

Bir gün gelir dedin ya,
Ben o günü gelmiş sayıp
Her sabah tıraş oldum sana,
Her akşam seni beklemeyen sokaklara
Gözlerimle iz bıraktım.

Yaralarımı sardım,
Ama hep aynı yerden kanadım.
Ne rüzgar geçti içimden,
Ne umut...
Sadece senin terk ettiğin o eski ben
Kendi gölgesiyle sustu.

Ve ben gitmedim.
Gidemem.
Çünkü bazı insanlar
Gidişleriyle değil,
Gelmeyişleriyle kalır içimizde.
Sen gitmedin belki,
Ama dönmedin de.
O yüzden bu sokakta değil,
Kalbimin tam ortasında kaldın.

Ve sen…
O kaldırımda bekleyen umuttun.
Ben…
O umudun hiç vazgeçmeyen bekçisi.

Ve şimdi bil:
Ben hâlâ aynı taşın üstündeyim,
Yanaklarımda zamanın çizgisi,
Gözlerimde gecikmiş vedalarla.
Ama bekliyorum…
Çünkü bazı aşklar
Bir adım atmasa da
Ölene kadar beklenir.

Ve bir gün sorarlarsa seni,
“Kimdi bu kadın?” derlerse,
Kafamı kaldırıp sadece susarım.
Çünkü bazı isimler,
Söylenince değil,
Sustukça daha çok acıtır.

Ve işte ben…
Sensizliğe susarak direnen,
Adını içimde mezar gibi saklayan,
Bir adamım.

Sen dönmesen de olur…
Ama bil ki:
Ben seni, gelmediğin o kaldırımda gömdüm.
Üstünü gözyaşıyla örttüm.
Ve bir ömrü sana mezar taşı yaptım.

Mehmet bildir