Bir yosma geçiyor, kaldırımdan,
Denize nazır, bir bankta elleri cebinde bir adam süzüyor
O yosma gözlü kadını,
Kendisinin fahişe gözleriyle,
Adını bilen yok yosmanın,
Haftada bir gelir, 06:45’te tam adamın kahvaltı vaktinde.
Anası ölmüş, babasıyla yaşıyormuş, Beyoğlu semtinde,
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta