Kalbini Unutan İnsan

Kendi gölgesinden geçen bir ışıktır o,
Söz söylemez kendine dair,
Bir gül gibi açar sessizliğinde—
Kokusu dahi göstermez kimliğini.

Ne övgü bekler ne alkışın sesi,
Bir yudum su gibi akar,
Toprağa karışır da bilinmez adı,
Yalnız Hakk’a yazılır varlığı.

Bir aynadır, silinmiş yüzüyle,
Başkasına baktırır, kendi solgun.
Ne ben der, ne benimle dolu,
Ne arzu kalır, ne gamı olur onun.

Dünyadan bir adım geride yürür,
Ama kalbi arşın eşiğindedir.
Kendini unutmak ne zordur bilirim,
Ancak kalbi arınmış olan becerebilir.

Ey Rabbim,
Bize de nasip eyle bu hâli,
Gösterme nefsimizi kendimize,
Ve gizle bizi kendi özümüzde.